بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم،

همه تن چشم شدم خیره بدنبال تو گشتم،

شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم،

شدم آن عاشق دیوانه که بودم.

در نهانخانه ی جانم گل یاد تو درخشید.

باغ صد خاطره خندید،

عطر صد خاطره پیچید؛

یادم آمد که شبی با هم ازآن کوچه گذشتیم.

پر گشودیم و درآن خلوت دلخواسته گشتیم.

ساعتی بر لب آن جوی نشستیم.

تو همه رازجهان ریخته در چشم سیاهت

من همه محو تماشای نگاهت.

آسمان صاف و شب آرام.

بخت خندان و زمان رام.

خوشه ی ماه فرو ریخته در آب،

شاخه ها دست بر آورده به مهتاب.

شب وصحرا وگل وسنگ،

همه دل داده به آوازشباهنگ.

یادم آید تو به من گفتی« ازاین عشق حذرکن‌ !

لحظه ای چندبر این آب نظر کن!

آب ،آیینهء عشق گذران است،

توکه امروزنگاهت به نگاهی نگران است!

باش فردا که دلت بادگران است!

تا فراموش کنی،چندی از این شهر سفرکن!»

باتوگفتم:_«حذر ازعشق؟ ندانم

سفرازپیش تو؟هرگزنتوانم

روزاول که من تمنای تو پرزد

چون کبوتر لب بام تونشستم

تو به من سنگ زدی!من نه رمیدم نه گسستم.‌‌»

باز گفتم که«توصیادی و من آهوی دشتم!

تا به دام تو در افتادم همه جاگشتم و گشتم!

حذرازعشق،ندانم!»